بس فراوان یارجانان دیده ام         ظاهراًیاران فراوان دیده ام

گشته ام در جای جای زندگی        پیشرو دانا ونادان دیده ام

هرکسی را یارشدبا من دمی          آشنادرگوشه جان دیده ام

لیک این یاران بد ایمان دریغ        عاقبت یاران شیطان دیده ام

آنکه خودراازخدا باورنداشت        بی ثمردرجنگ وبحران دیده ام

جنگلی دلگیروپروحشت دراین           روزگارنامسلمان دیده ام

خنجری در دست دنیاداده و          خوداسیر تیغ برّ ان دیده ام

ماجراها دیدم وافسانه ها              عاشقی آئین  ایمان دیده ام

طعنه ها از عالم خنجر بدست        فتنه ها از این خیابان دیده ام

اینچنین ازسادگی های مدام           سینه را ویران ویران دیده ام

سلام من به تووخاطرات شیرینت

به روزهای غم انگیزو شاد دیرینت

به آشنا نگهت در کمینگه احساس 

به خنده های بلورین و اخم سنگینت

به پاکرویی و دانائی و صلای جلال

به عشوه های دل انگیز و چشم دل بینت

به عارفانه سخن های در قلمرو شعر

به آه سینه فشان و سکوت غمگینت

   اسد صفا بناب  ۵/۹/۸۷

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم
روزی سراغ وقت من آئی که نیستم
در آستان مرگ که زندان زندگیست
تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم
پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل
یک روز خنده کردم و عمری گریستم
طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست
چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم
گوهرشناس نیست در این شهر شهریار
من در صف خزف چه بگویم که چیستم

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت
که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت
تحمل گفتی و من هم که کردم سال‌ها اما
چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت
چو بلبل نغمه‌خوانم تا تو چون گل پاکدامانی
حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت
تمنای وصالم نیست عشق من بگیر از من
به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت
امید خسته‌ام تا چند گیرد با اجل کشتی
بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت
چه شبهائی که چون سایه خزیدم پای قصر تو
به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت
دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست
امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت
به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند
نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت