برای دیدن ادامه عکسها به ادامه مطلب مراجعه کنید

مرهم درد دل بی تاب من

رفتی از این دیده ی بی خواب من

بی تو پریشان شده ام خویشرا

این من دیوانه ی درویشرا

بی تواسیرم به ره سرنوشت

رسم غلط را که براین در نوشت

ای که تو با شاه جهان دوستی

جرعه ای از خوش نفس اوستی

این همه درگیرمرامت شدم

عاشق دیداروسلامت شدم

حالمان بد نيست غم کم می‌خوريم

کم که نه هرروز کم کم می‌خوريم

آب می‌خواهم سرابم می‌دهند

عشق می‌ورزم عذابم می‌دهند

خود نمی‌دانم کجا رفتم به خواب

از چه بيدارم نکردی آفتاب؟

خنجری بر قلب بيمارم زدند

بيگناهی بودم و دارم زدند

ادامه مطلب وبخون

 مسابقه:

شعرطنزدرموردعشق؟

هریک ازدوستانی که زیباترین شعرطنز عاشقانه رو برای ما ارسال کنه

برنده ی این مسابقه خواهدشد

وما همیشه از مطالب برنده در این وبلاگ استفاده خواهیم کرد....

سلامی دوباره به شما دوست خوب که وارد وبلاگ خودت شدی

داستان زیر رو بخونو نظر بده ........در ضمن داستانی هم اگه داشتی

بگذارش تو قسمت نظرات

 تا به نام خودت وارد وبلاگ کنم .........

ممنون از لطفت

<<>><<>><<>><<>><<>><<>>

لب رژ مالیده ، چشم های سایه زده وموهای بیرون زده از مغنعه و مانتوی کوتاه اندامی اش همه را متوجه او می کرد

وگوئی حس ناخود آگاهی مردم را وادار به تیکه پرانی به او میکرد چند روزپیش به خاطر ردوبدل جزوه ی فیزیک ارتباطمان آغاز شده ودوستی معمولی ما پا گرفته بود. طرز تفکر عجیبی داشت ومانند اروپائی ها فکر میکرد ومحدودیت های  چندانی برای خود نداشت .باراولی بود که درمحیط خارج از دانشگاه باهم ؛مسیر ایستگاه مترو تا دانشگاه راطی میکردیم و او فقط از مد و لباس و آرایش خود حرف میزدویا به تماسهای مکرر خود جواب می داد. اما من هیچ توجهی به حرفهای اونداشتم .،خیابانها پرترافیک وپیاده رو پراز ازدحام آدمهائی بود که این سو و آن سو میرفتند.کم کم به دانشگاه نزدیک میشدیم واو موهای بیرون زده ی خودرا وارد مغنعه خود کرد و چادر مشکی خود را از کیفش ...............

چشمان تورا دیدم وبی تاب شدم

نیمه شب در تب عشق تو چه بی خواب شدم

پلک برهم زدی ونیم نگاهی که زآن

مست ودلداده و هم صحبت مهتاب شدم

تند باد نگهت سازه ی دل ویران کرد

غمم افزود دراین آتش عشق آب شدم

 ساحری کردی و ویرانه دل و دینم را

بیخوده میکده و طالب خوناب شدم

دل دیوانه اگر طالب احساس نبود

پس چرا می زده و باز شرفیاب شدم

۲۹/۶/۱۳۸۹

آمدی یک روزودردل جا شدی

سینه را بستی وخودتنهاشدی

درمن ازآن روز چون دریا شدی

بیکرانی غرق در روئیا شدی

ساحلی بودی غم انگیزوعجیب

غنچه ای تنها دراین دشت غریب

آمدی با کوله باری از نگاه

روبروی من نشستی آه آه

با پیامی در شبی از سرنوشت

قصه ی مارا چنین دنیا نوشت

قصه ای هم تلخ، هم شیرین سرشت

لحظه های ماندگاری در بهشت

آرزودرصفحه ی رنگین کمان

آن همه لبخندواشک بی امان

یاددارم لحظه های ناب را

جمله های شاد قبل از خواب را

می دویدی کودکانه سوی من

میکشیدی دست بر ابروی من

عاقبت رفتی وبی پروا شدی

اینچنین درخویشتن رسواشدی

ردشدی از هرچراغ سرنوشت

بی خبرازروزگارزشت زشت

خویش را آلوده ی مردم نکن

عشق را در بی کسی ها گم نکن

وارهان خودراازین بیهودگی

بگذران این عمربا آسودگی

رازاین بدعهدی ،بسیارچیست

آنکه میگویدتورااین کار،کیست

چشم خودرابازکن ،بهترببین

بی کسی آوارگی تنها ،همین

بگذر ازاین روزهای سرد سرد

ازتبسم های پست هرزه گرد

6/7/1390

مامسلمانان مسلمان نیستیم            در تنور نانوا نان نیستیم

مغزمان را باز باران شسته است          گربه ی همسایه را سگ کشته است

پیش ما مهرو محبت مرده است           گاو ما را گرک دیشب خورده است

ماجوانان نوجوانی میکنیم                   در خیال خویش خانی میکنیم

روزرا بیهوده ما شب میکنیم              شب به یا دروز  خود تب میکنیم

کاروبار ما خیابان گردی است            حرف مسئولین فقط دلگرمی است

ما خیابان هارو محکم میکنیم           وزن خود در کوچه ها کم میکنیم

باموبایلی ساده شهرت میکنیم          در خفا با باده صحبت میکنیم

مردمان شهر خنجر میزنند                نیزه بر لاستیک پنچر میزنند

درجراید فکرمارا میکنند                    مادران از غصه هاها میکنند

قرن مارا قرن صنعت کرده اند             گاوها احساس قدرت کرده اند

روی زرد وسر بیابان کرده ایم              خویش را گم در خیابان کرده ایم

وای مردم ما خدا گم کرده ایم           خم به زیر نیمه ای خم کرده ایم

۱۳۸۰-بناب